1 شاهد شرعي در زمان اداي شهادت بايد شرايط زير را دارا باشد:
الف- بلوغ
ب- عقل
پ- ايمان
ت- عدالت
ث- طهارت مولد
ج- ذي نفع نبودن در موضوع
چ- نداشتن خصومت با طرفين يا يکي از آنها
ح- عدم اشتغال به تکدي
خ- ولگرد نبودن
2 شرايط موضوع نکته قبل بايد توسط قاضي احراز شود.
3 در مورد شرط خصومت هرگاه شهادت شاهد به نفع طرف مورد خصومت باشد پذيرفته مي شود.
4 شهادت مجنون ادواري در حال افاقه پذيرفته مي شود مشروط بر آن كه تحمل شهادت نيز در حال افاقه بوده باشد.
5 هرگاه شاهد در زمان تحمل شهادت غيربالغ مميز باشد اما در زمان اداي شهادت به سن بلوغ برسد شهادت او معتبر است.
6 شهادت اشخاص غيرعادي مانند فراموشکار و ساهي به عنوان شهادت شرعي معتبر نيست مگر آنكه قاضي به عدم فراموشي سهو و امثال آن درمورد شهادت علم داشته باشد.
7 عادل کسي است که در نظر قاضي يا شخصي که بر عدالت وي گواهي مي دهد اهل معصيت نباشد. شهادت شخصي که اشتهار به فسق داشته باشد مرتکب گناه کبيره شود يا بر گناه صغيره اصرار داشته باشد تا احراز تغيير در اعمال او و اطمينان از صلاحيت و عدالت وي پذيرفته نمي شود.
8 در شهادت شرعي در صورت تعدد شهود وحدت موضوع شهادت ضروري است و بايد مفاد شهادت ها در خصوصيات مؤثر در اثبات جرم يکسان باشد. هرگاه اختلاف مفاد شهادت ها موجب تعارض شود و يا وحدت موضوع را مخدوش کند شهادت شرعي محسوب نمي شود.
9 شهادت بايد از روي قطع و يقين به نحوي که مستند به امور حسي و از طريق متعارف باشد اداء شود. و در هر صورت بايد روشن و بدون ابهام باشد.
در صورت وجود تعارض بين دو شهادت شرعي هيچ يک معتبر نيست.
حسین چراغعلی چهارشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۸ - ۱۰:۵۸